KULTURNA BAŠTINA VOJVODINE: Zrenjaninska Gradska kuća, Ruska crkva, Kloster, Sokolski dom i Pinova vila
Prekidamo razgledanje Narodnog muzeja u Zrenjaninu, nastavićemo ga za desetak dana i odlazimo preko puta da popijemo kafu sa Čedom Janjićem, predsednikom Skupštine grada. Prihvatamo i po jednu čašicu njegove čuvene šljive. Čeda nam priča o biciklističkoj stazi Zrenjanin – Temišvar koju ćemo da “overimo” na proleće, čim bude u funkciji granični prelaz. Razgledamo zgradu Gradnske kuće, nekadašnje sedište Torontalske županije (od 1779. do 1918).
Zlatku, Oliveri i meni pridružuje se i Živojin Radlovački iz Istorijskog arhiva Grada Zrenjanina koji nam priča o istoriji zgrade: Veliki požar 1807. uništio je skoro sve kuće u Bečkereku, uključujući i staru županijsku zgradu. Radovi na izgradnji nove zgrade započeti su 1816, a završeni 1820. godine po projektima arhitekte Josifa Fišera. Posle 70 godina, županijska zgrada je bila rekonstruisana po projektima dvojice uglednih budimpeštanskih arhitekata – Đule Partoša i Edena Lehnera u periodu od 1885. do 1887.
Županijskoj zgradi su dodati levo i desno krilo, fasada joj je modernizovana u stilu neobaroka, dodat novi balkon, krov joj je pokriven Žolnai crepom i moderna oprema kao električna energija i telefonska linija. U to vreme, ona je bila najmodernija zgrada u južnom delu Ugarske. Glavno stepenište je ukrašeno sa tri vitraža, koji prikazuju personifikacije „Pravde“, „Mudrosti“ i „Moći“. Vitraži su bili oštećeni u velikom nevremenu u leto 2003, ali su popravljeni i vraćeni u prvobitno stanje. Bilo je ideja, kaže Radlovački, da se natpisi na mađarskom na vitražima izbrišu i zamene srpskim ali se od toga, na sreću na vreme odustalo.
U holu ispred Barokne sale u kojoj smo pre par godina održali promociju knjige “Izgubljeni u ravnici”, nalazi se satni mehanizam koji pokreće tri sata, jedan na Gradskoj kući i dva u njoj. Na žalost, mehanizam već neko vreme nije u funkciji.
Odlazimo u Županijsku baštu, iza Gradske kuće, tu desno, pokazuje Radlovački, nalazi se objekat u kojem su za vreme okupacije 1941-1944. Nemci mučili zatvorene komuniste i rodoljube. Torturu je predvodio Juraj Špiler po čijem liku je napravljen Šicer iz serije “Salaš u Malom ritu”.
Kada su mađarske okupacione snage 13. aprila 1941. ušle i okupirale Novi Sad, odmah sutradan počeo je progon i ubijanje srpskog stanovništva ali i policijskih i vojnih službenika ranijih vlasti. Među uhapšenima se našao i Juraj Špiler, kao visoki policijski oficir. On je bio osuđen na smrt i izveden na streljanje. Ranjen, sakrio se iza mrtvih i pokušao da pobegne, ali je uhvaćen. Na intervenciju folksdojčera pušten je i odveden u bolnicu.
Pošto je kao policijski službenik učestvovao u progonu ustaša, posle osnivanja NDH, ustaše su tražile od Mađara da im isporuče Špilera. Da bih izbegao izručenje ustašama, Špiler je od folksdojčera dobio potvrdu da je Nemac, promenio svoje ime u Georg Špiler, a onda postavljen za predstojnika policije u Velikom Bečkereku.
Uspešan kao obaveštajac, Špiler je za samo dva meseca uspeo da otkrije skoro čitavu organizaciju SKOJa-a u Bečkereku, a potom i da uhapsi partizanku Olgu Petrov. Olga je stravično mučena u policijskog stanici, ali kada hrabra žena ništa nije otkrila, ostalo im je samo da je pošalju u logor.
Na kraju rata pobegao je u Nemačku i predao se Amerikacima ali je ipak izručen Jugoslaviji gde mu je suđeno od 24. novembra do 2. decembra 1948. u Zrenjaninu pred Krivičnim većem Vrhovnog suda Autonomne Pokrajine Vojvodine, kojim je predsedavao sudija Petar Varga. “Bio sam na suđenju i želeo da izbliza vidim lice tog monstruma koji je svojom rukom dodao ime mog brata na spisak za streljanje. Ničeg ljudskog na tom licu: samo izraz cinika, sigurnog u svoje znanje i inteligenciju” – rekao je još 1976. godine Dejan Radovanović, tada viši kustos zrenjaniskog muzeja, za RTV reviju.
Prema zvanićnoj verziji osuđen je na smrt streljanjem i pogubljen. dok postoji i priča kako Imao je posebnu prostoriju u zatvoru u Zrenjaninu, hranio se hranom iz hotela “Vojvodina”, po svom izboru. Prema toj verziji Šplier je oficirima OZNA-e opisivao je austrougarske metode mučenja koje je naučio i na kraju mu je pošteđen život, pušten je da pod lažnim imenom napusti zemlju.
Izlazimo sa zadnje strane iz Županijske bašte i sa desne strane nam je Crkva Svetog Arhangela Mihaila, poznata i kao Ruska crkva u Zrenjaninu, podignuta je 1922. godine, angažovanjem i radom ruskih emigranata koji su izbegli iz Rusije, posle Oktobarske revolucije.
Prva bogosluženja, pošto nije bilo drugog prostora, održana su u „Krigerovoj kafani”. Tu je subotom uveče postavljan ikonostas za nedeljnu svetu liturgiju.
Pošto su se obredi obavljali u neadekvatnim i teškim uslovima ruska kolonija je 1922. zatražila od gradskih vlasti prostoriju za bogomolju. Dobili su podrum bivše tamnice „Munkač”, koja se nalazila na istom placu kao i Županijska palata, danas Gradska kuća i unutar kompleksa Županijskog parka. Ulaz u hram je iz ulice Miroslava Tirše i nekadašnje stare pijace.
Sve je u ovoj crkvi urađeno rukama pripadnika ruske zajednice, koji su radom svojih članova preuredili i stvorili sebi bogoslužbeni prostor. Zemljani pod stolari su prekrili daskama, napravili vrata, prozore i konstrukciju za ikonostas. Šest velikih ikona na ikonostasu naslikao je Šelomunov, polijelej je izradio Šeremetinski. Tajnu večeru naslikao je general Sergej Šestakov.
Kada je Crvena armija u oktobru 1944. nahrupila u Banat iz pravca Severoistoka – Beli Rusi su znali da ih stiže osveta, 27 godina kasnije. Većina ih se povukla sa Nemcima, deo je sačekao crvenoarmejce i prošao kao i Nemci-civili koji su dočekali partizane u svojim kućama…
Kada se Ruska kolonija konačno rasturila 1950, bogosluženja su obavljali prota Miloš Popović i Stevan Ninčić. Poslednje rusko pojanje čulo se 1970. godine. Zbog malog broja Rusa, Ruska crkva je 1973. godine, po nalogu patrijarha srpskog, pripojena ženskom manastiru Svete Melanije u Zrenjaninu.
Posle Ruske crkve prolazimo između posmrtnog murala fudbaleru Marku Zlatkoviću (1985-2016) i košarkaškog igrališta i stižemo do Sokolskog doma. Kamenu tablu na ulazu neko je nedavno poklomio, poverava nam se portir.
Sokolski dom u Zrenjaninu građen je od 1924. do 1927. godine po projektu čuvenog arhitekte Dragiše Brašovana. Do danas je zadržao namenu sportskog objekta.Sokolsko društvo u Velikom Bečkereku osnovano je 1912. godine, a zabranjeno već 1914. po izbijanju Prvog svetskog rata. Rad društva nastavljen je 1920. godine.
Usled nedostatka adekvatnog prostora, sokoli su za vežbanje koristili gimnastičku salu ovdašnje gimnazije.Graditeljska delatnost Brašovana u Velikom Bečkereku vezana je za kratak vremenski period 1919. i 1920, kada je obavljao funkciju županovog stručnog tajnika za urbanizam i arhitekturu. Iz Budimpešte je u Veliki Bečkerek došao na poziv svog zeta, tadašnjeg Velikog župana Torontalske županije, advokata dr Slavka Županskog. Od trenutka kada je postao gradski arhitekta, već je imao 12 godina prakse u Budimpešti, gde je diplomirao na Politehničkom fakultetu 1912.
Sokolski dom u Zrenjaninu predstavlja prvo njegovo izvedeno delo u gradu. Za razliku od većeg dela Brašovanovog opusa koji pripada modernizmu, Sokolski dom u Zrenjaninu podignut je u stilu akademizma. Centralnim delom zgrade dominiraju utrojeni stubovi sa piramidalnim krovom, koji je postament za dve skulpture. Figure ratnika od veštačkog kamena na rizalitima predstavljaju jedno od poslednjih dela vajara Paška Vučetića. Jedna muška figura drži štit i mač, a druga štit, koplje i mač. Iza obe figure nalazi se soko, personifikacija sokolskog pokreta. Sokolski dom osvećen je 20. marta 1927.
Posle Drugog svetskog rata Sokolski dom postaje dom Društva za telesno vaspitanje „Partizan”, a danas nosi naziv Dom borilačkih sportova. Sokolski dom u Zrenjaninu nalazi se u proširenoj zoni zaštićenog ambijenta starog jezgra Zrenjanina. Iako je građevina je spomenik kulture od velikog značaja kao i mnoge druge u zemlji – vapi za hitnim radovima na sanaciji o restauraciji.
Moju pažnju privlači velika reprezentativna građevina koja jednom svojom stranom gleda na Gradsku kuću a drugom izlazi na Begej. Radlovački mi objašnjava da je to bivši Internat školskih sestara građen između 1880. i 1909. – poznat i kao Kloster, kasnije Srednja medicinska škola. Nakon restitucije pre pet godina je ponovo prešao u vlasništvo Zrenjaninske biskupije. Obnova zapuštenog objekta je počela 2018. godine, uz podršku mađarske vlade. Internat za devojke otvoren je protekle jeseni kada je predsednik mađarskog parlamenta Laslo Kever prisustvovao je ceremoniji svečanog otvaranja. Trenutno se u internatu nalazi 66 devojaka, najviše njih iz Banata i nekoliko iz Bačke.
Posle kraće šetnje stižemo do čuvene Pinove vile, zgrade koja je ujedno i ponos i sramota grada na Begeju. Zahvaljujući gruboj urbanističkoj intervenciji ova vila se danas nalazi tik uz magistralu a sagađena je 1894. godine u vreme najživlje i najznačajnije graditeljske aktivnosti u Velikom Bečkereku. Vilu su jedno vreme bili “okupirali” lokalni alternativni umetnici i na njen ulaz postavili natpis “Muzej destrukcije”.
Vila je ograđena i zaključana, fotografišemo je sa ulice dok nije naišao bucmasti tamnoputi dečak i objasnio nam: “Može da se uđe sa druge strane, tamo iza kontejnera”. Zakoračili smo u dvorište obraslo u gustu vegetaciji u ušli sa zadnje strane u jednu od nekada najlepših vila na ovim prostorima.
Podigao ju je Leon Štegervald a dve godine potom kupio Ferenc Danijel u čijem je vlasništvu bila do 1919. godine. Paja Pin, geometar po struci, postao je 1928. godine njen šesti po redu vlasnik. Iako je vila od 1943. kada su Nemci iselili Pinove – promenila još sijaset stanara, ostala je upamćena kao njihovo vlasništvo.
Planove za izgradnju Pinove vile potpisao je ugledni peštanski arhitekta Laslo Đaluš koji je bio učenik Friđeša Šuleka, potom predavač na budimpeštanskoj Mađarskoj kraljevskoj školi primenjenih umetnosti. Zapamćen je kao plodan graditelj monumentalnih javnih objekata, ali i građevina sakralne arhitekture.
Stilski, arhitektura ove vile svoje prauzore nalazi u graditeljstvu Srednjeg veka. Glavni ulaz se nalazi iz Ulice Jovana Cvijića. Fasada je celom dužinom horizontalno podeljena kordonskim vencem na prizemlje i sprat. U prizemlju i na spratu se nalaze jednostavni pravougaoni prozorski otvori uz one koji se završavaju gotičkim elementom u vidu blago prelomljenog luka.
Pinova vila je zamišljena kao stambeni objekat sa jasnom podelom na veći, rezidencijalni deo, i prostor za poslugu, koji se jasno razaznaju kako u spoljnjem izgledu tako i u unutrašnjosti. Enterijer koji je upotrebljenim materijalima i načinom obrade detalja nekad govorio o visokom društvenom statusu vlasnika, danas je potpuno ruiniran.
Raskošno drveno stepenište koje je iz prostranog ulaznog hola vodio na spratni deo objekta više ne postoji. Parket je uništen kao i ostali detalji enterijera, među kojima su izvesni primerci predstavljali spomenike ondašnjem zanatstvu. Projekat obnove fasada Pinove vile urađen je u Zavodu za zaštitu spomenika kulture Zrenjanin još 2005. godine. Do današnjeg dana i pored više najava – ništa se nije dogodilo. Kako nam objašnjava Čeda Janjić, deo vile pripao je u restituciji našem čuvenom pravniku dr Tiboru Varadiju dok je ostatak vlasništvo Grada Zrenjanina. U Gradu se nadaju da će uskoro naći zajednički jezik sa drugim vlasnikom kako bi ovaj arhitektonski biser ponovo zablistao u punom sjaju.
(Objavljeno u listu “Dnevnik” 21.02.2021.)
Rođen 27.7.1968. u Baču (Vojvodina, Srbija). Srednju školu završio u Bačkoj Palanci, Pravni fakultet studirao u Novom Sadu. Od 1990. radi kao novinar – u početku kao novosadski dopisnik beogradskih “Večernjih novosti”; zagrebačke “Arene”, sarajevskih “Naših dana”. Sarađuje i u magazinima “Vreme” i “Stav”.
1992. sa grupom studenata obnavlja izlaženje studentskog mesečnika “Index”. Posle dva broja sledi smena celokupne redakcije i pokretanje magazina “Nezavisi Index” koji će kasnije 1993. promeniti ime u “Svet” iz kojeg je nastala izdavačka kuća Color Press Grupa.
Danas na čelu Color Press Grupe najvećeg izdavača magazina u regionu sa kompanijama u svih 6 republika – 110 magazina, 25 internet portala i preko 80 konferencija i festivala godišnje.
U porfoliju kompanije pored domaćih (poput magazina “Lepota i zdravlje”, “Svet”, “Pošalji recept”, “Lekovito bilje” itd) nalaze se i brojni licencni brendovi: “The Economist”, “Hello!”, “Gloria”, “Story”, “Star”, “Lisa Moj stan”, “Hausbau”, “Brava Casa”, “Bravo”, “Alan Ford”, “Grazia”, “La Cucina Italiana”, “Auto Bild” i brojni drugi.
