Spread the love

Vojvođanski Rusini nemaju matičnu državu koja je članica Evropske unije pa ni toliko tražene EU-pasoše, ipak mnogo njih se proteklih decenija iselilo u Kanadu. Oni koji su ostali, ljubomorno čuvaju svoje običaje, jezik i kulturu u trouglu asimilacije između Rusa, Ukrajinaca i Srba

Mihail Dudaš, atletičar, Ivan Lenđer, plivač, Silvester Takač, srpski i jugoslovenski fudbaler i trener, Jaša Bakov, predratni jugoslovenski olimpijac, Danijela Štajnfeld, srpska glumica i Irena Kolesar, jugoslovenska glumica samo su neke od poznatih ličnosti za koji najveći deo javnosti i ne zna da pripadaju Rusinima, manjinskog naroda koji prema popisu iz 2022. u Srbiji (od toga najveći deo u Vojvodini) broji 11.483 pripadnika.

U centru Novog Sada svakog nedeljnog jutra bude me zvona crkava tačno pet konfesija koja uz jevrejsku sinagogu svedoče o multikulturalnoj prošlosti pa i sadašnjosti grada. Jedna od njih je Grkokatolička crkva Svetih apostola Petra i Pavla koju tradicionalno posećuju ovdašnji Rusini a protekle dve godine primetan je i veliki broj Ukrajinaca pa i Rusa koji su zbog rata njihove dve države potražili utočište u Novom Sadu.

Crkva je sagrađena 1820. i jedina je u centru grada preživela bombardovanje sa Petrovaradinske tvrđave u toku Revolucije 1848/49. Legenda kaže da je jedino pošteđena Grkokatolička crkva pošto je na čelu mađarskog garnizona na tvrđavi bio Rusin Pavle Kiš.

Pored grkokatoličke crkve u Novom Sadu nalazi se i Rusinski kulturni centar “Ruska matka” koji organizuje veliki broj koncerata, tribina i drugih programa na rusinskom ali i na drugim jezicima koji se govore u Vojvodini.

“Čekam vas ispred krsta” čitam poruku Željka Kovača iz Nacionalnog saveta Rusina u Srbiji dok ulazimo u Ruski Krstur. Skidamo bicikle sa automobila i zajedno sa našim domaćinom upućujemo se ka prostranoj i zelenoj porti katedrale.

Rusinska grkokatolička crkva u podignuta je 1784. godine, da bi današnji izgled dobila u obnovi 1836. Od 2003. Ruski Krstur je centar grkokatoličkog apostolskog egzarhata, koji je 2018. uzdignut na stepen Krsturske eparhije, čime je crkva Svetog Nikole postala katedrala (saborna crkva).

Crkvena zvona su odnesena iz crkve za vreme Prvog svetskog rata. Nova zvona su nabavljena 1922. Najveće zvono ima 1.500 kilograma i nazvano je po Svetom Petru. Sledeće po veličini zvono nosi ime Svetog Georgija i ima 850 kilograma, potom Sv. Nikola 400 kilograma, Sv. Jovan 200 kilograma i zvono koje se zove sv. Mihajlo, 100 kilograma.
U toku posete Mirjane Marković Ruskom Krsturu 1997. počelo je nevreme i pao je krst sa tornja crkve. Meštani a i neki drugi verovali su da je to bio znak skorog silaska sa vlasti porodice Milošević.

Prašnjave drvene stepenice (više lotre) vode nas pored natipisa urezanih u zidove još tridesetih i četrdesetih – u toranj grkokatoličke katedrale. Ljubazni sveštenik otključao nam je ulaz u “kor”, balkonski deo crkve iz kojeg stepenice vode u toranj sa kojeg ogromna zvona pozivaju vernike ovog većinski rusinskog mesta na liturgije…
Posle pentranja po tornju sedamo u prostorije župnog ureda, knjige i časopisi na rusinskom na sve strane. Sveštenik mi kaže kako je dr Juraj Pavić, deda mog prijatelja Nina Pavića, poznatog izdavača iz Hrvatske – bio sveštenik u Ruskom Krsturu i bavio se prevodom svetih knjiga na rusinski.
Ruski Krstur je po popisu iz 2011. imao 4.585 stanovnika, od kojih su 85% pripadnici rusinske nacionalnosti. Za razliku od Mađara, Slovaka, Hrvata, Bugara, Nemaca i Čeha čije su matične države članice EU, Rusini su uz Rome, Crnogorce i Makedonce jedina manjina čiji pripadnici ne dolaze lako do EU-pasoša. Međutim, prema rečima sveštenika, oko 30% mladih otišlo je u proteklih 20 godina u Kanadu što je dosta uticalo na natalitet u selu. Pre dve decenije jedan grkokatolički sveštenik je otišao u kanadsku pokrajinu Saskačevan i povukao sa sobom veliki broj meštana.
Ipak, u Ruskom Krsturu smo na ulicama videli mnogo dece koja se igraju, voze bicikle… Svi u selu pohađaju nastavu na rusinskom jeziku od predškolskog obrazovanja preko osnovne škole do gimnazije. Nakon toga imaju mogućnost da upišu studije rusinskog jezika na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu…
2007. pokrenuta je inicijativa da se Ruski Krstur izdvoji u posebnu opštinu. Tadašnji sekretar Mesne zajednice Joakim Nađ rekao je medijima da sz građani Ruskog Krstura podržali inicijativu Mesnog odbora Matice rusinske da se to mesto izdvoji iz kulske opštine i postane zasebna jedinica lokalne samouprave. Sačinjen je elaborat o osnivanju opštine kome su na putu stala rešenja Zakona o teritorijalnom organizovanju Srbiji. Opština, prema tom zakonu, mora imati preko 10 hiljada stanovnika. Ovo selo je, po popisu 2002, imalo 5.500 stanovnika (2.157 domaćinstava) što nije bilo dovoljno za osnivanje nove opštine.
U kući koja pripada samostanu koji se nalazi iza crkvene porte, kolegu Dragana i mene dočekuje Željko sa dve meštanke, domaćice koje su nam spremile karakteristične rusinske specijalitete: paradičovu jušku (supa od paradajza sa taranama) i kapušćenjki (testo punjeno kupusom) zasladili smo na kraju smokvama! Pričaju nam o festivalu “Crvena ruža” koji će se ove godine u avgustu po 64. put organizuje u Ruskom Krsturu.
Dogovaramo se da u društvo jedne od meštanki odemo do svetilišta “Vodica” koje se nalazi na dva kilometra od sela. Dok siti i zadovoljni izlazimo iz njihovog dvorišta uočavam krov nečega što liči na dvorac.
To što je ispred nas, zapravo je zgrada škole iz 1913. za koju je vezana interesantna priča o nastanku. Naime, izgradnju „Zamka“ naložila je tadašnja Austrougarska, ali na putu do Krstura planovi gradnje su se izmešali, pa je u Krstur stigao plan izgradnje zgrade koja je predvidjena za gradnju negde u planinskim krajevima Transilvanije koja je bila takođe u sastavu iste države.
Zbog toga ova zgrada i danas odstupa od autentične gradnje u okruženju. U tom prostoru pored osnovne i srednje škole “Petro Kuzmjak” sada je sedište i Nacionalnog saveta Rusina, a takodje postoji i mala etnografska zbirka – postavka fotografija, alata za stare zanate-preradu konoplje (koju su tkali i od nje izradjivali prekrivače, platno, marame, šalove), tapetariju i uzgajanje paprike (crvene babure).
U dvorištu „Zamka“ je spomenik Havrilu Kosteljniku, doktoru filozofije i svešteniku, koji je 1923. izdao gramatiku rusinskog jezika, kao najmladjeg pisanog jezika na svetu („Vuk Karadžić i Dositej Obradović u jednom čoveku“). Ubijen je 1948. u Staljinovom SSSR-u.

Na kraju obilaska Ruskog Krstura stižemo i u Vodicu, mesto na kojem se prema predanju 1817. Bogorodica ukazala dvema devojčicama iz Ruskog Krstura. Tu je danas crkva i svetište koje posećuju mnogi hodočasnici grkokatoličke veroispovesti, ali i drugi vernici koji piju vodu iz bunara na mestu ukazanja za koju se veruje da je lekovita.

Ovde je kamen koji je donet iz Lurda, verovatno najpoznatijeg mesta ukazanja Bogorodice. Ispred crkve je kip koji je 1902. podigao Filip Gerber iz Kule kome je ćerka ozdravila nakon posete Vodici. Penjemo se u toranj crkve, meštanka nam pokazuje kako se pravilno zvoni – kada se povuče konopac, zadrži se par sekundi da “zvono radi”, pa tek onda pusti. Priča nam i kako čovek koji pazi na svetište nema jednu ruku i da je tako jednoruk nedavno okrečio celu crkvu.

Inače, najranije poznate veze Rusina sa Srbima potiču iz vremena kada su delovi oba naroda živeli u granicama srednjovekovne Kraljevine Ugarske. Za vreme vladavine kralja Žigmunda (1387-1437), potkarpatski grad Mukačevo je oko 1424. godine dat u posed srpskom despotu Stefanu Lazareviću, a nakon despotove smrti, mukačevski posedi su prešli u vlasništvo njegovog naslednika Đurđa Brankovića.
Iako su Rusini bili nastanjeni u severoistočnim, a Srbi u južnim oblastima Ugarske, oba naroda je u to vreme povezivala pripadnost pravoslavnom hrišćanstvu. Kraljevina Ugarska je bila rimokatolička država, ali verska sloboda pravoslavnih Rusina i Srba je u pojedinim periodima bila tolerisana iz političkih razloga, što je potvrđeno i 45. zakonskim člankom Ugarskog sabora iz 1495. koji pominje oba pravoslavna naroda.

Tokom 16. i 17. veka, pravoslavni Rusini iz severoistočnih ugarskih oblasti održavali su veze sa jerarhijom obnovljene Srpske patrijaršije, o čemu svedoče podaci o tadašnjim rusinskim (rušnjačkim) pravoslavnim vladikama i sveštenicima u pojedinim srpskim pomenicima. Međutim, upravo tokom tog razdoblja, među pravoslavnim Rusinima je započeo proces pokatoličavanja, odnosno unijaćenja, što je 1646. dovelo do sklapanja Užgorodske unije. Do sredine 18. veka, većina Rusina je prihvatila unijaćenje.

Doseljavanje karpatskih Rusina na područja Vojvodine, koja su u to vreme bila u sastavu Habzburške monarhije, započelo je sredinom 18. veka. Doseljeni Rusini poticali su najvećim delom iz krajeva koji su na rusinskom jeziku nazivani Hornjica (u značenju: gornji predeo), što se odnosilo na karpatske prostore u gornjem Potisju. Matični rusinski etnički prostori na Karpatima danas su administrativno podeljeni između Ukrajine, Poljske, Slovačke i Rumunije.

Proces organizovanog doseljavanja Rusina u Vojvodinu započet je već tokom proleća 1745. kada su državne vlasti sklopile ugovor sa prvom grupom rusinskih doseljenika, koji su pristigli u Kulu, odnosno na kosteljsku pustaru, tako da se pomenuta godina (1745) među Rusinima u Vojvodini obeležava kao početak njihovog doseljavanja, a tim povodom je 1995. godine u Novom Sadu održan i prigodan naučni skup, kojim je obeležena 250. godišnjica (1745-1995) doseljavanja Rusina na ove prostore.

Doseljavanje je intenzivirano tokom narednih godina, što je dovelo do stvaranja novih rusinskih naseobina u Bačkoj, kao što su Krstur (1751) i Kucura (1763). U isto vreme, Rusini su se nastanili i u nekim drugim bačkim mestima (Đurđevo, Vrbas, Novi Sad), a proces doseljavanja se proširio i na pojedina mesta u Sremu, kao što su: Šid, Bačinci, Petrovci i Mikluševci. Tokom 19, veka, Rusini u tadašnjoj južnoj Ugarskoj su kao i ostali nemađarski narodi potpali pod udar mađarizacije. Neposredno po završetku Prvog svetskog rata, bački Rusini su u jesen 1918. godine odigrali aktivnu ulogu u vreme ujedinjenja Vojvodine sa Srbijom, a njihovih dvadesetak izabranih predstavnika učestvovalo je u radu Velike narodne skupštine, koja je zasedala u Novom Sadu.
Tokom međuratnog perioda (1918-1941), za vreme postojanja Kraljevine Jugoslavije, među Rusinima je došlo do pojave posebnih usmerenja, te se tako na jednoj strani formirala pro-ruska struja, dok se na drugoj strani pojavila pro-ukrajinska struja, a između te dve suprotstavljene struje nalazili su se pobornici očuvanja rusinske narodne posebnosti.
Sredinom 1919. u Novom Sadu je osnovano Rusinsko narodno prosvetno društvo (RNPD) u čijem su se radu preplitali uticaji umerene i pro-ukrajinske struje. Pod uticajem križevačkog grkokatoličkog biskupa Dionizija Njaradija, koji je bio otvoreni pristalica ukrajinizacije svih Rusina (kako panonskih, tako i karpatskih) sa čelnih položaja u RNPD postepeno su uklonjeni domaći Rusini, predstavnici umerene struje, a na njihovo mesto su postavljeni emigranti iz Ukrajine, koji su počeli da sprovode radikalnu pro-ukrajinsku propagandu, nastojeći da ubede domaće Rusine da bi Ukrajina trebala da im bude bliža od rođene braće Rusina u starom karpatskom zavičaju.
Na sličan način, ali sa obrnutih pozicija, delovala je i suparnička, pro-ruska struja, koja je 1933. osnovala Kulturno-prosvetni savez jugoslovenskih Rusina (KPSJR). Oslonjena na uticajnu rusku emigraciju u Jugoslaviji, pomenuta organizacija je 1936. transformisana u Kulturno-nacionalni savez jugoslovenskih Rusina (KNSJR). Pod okriljem te organizacije vršena je otvorena pro-ruska propaganda, sa izrazito anti-ukrajinskim usmerenjem.Najveća žrtva

u sukobu između pomenutih struja (pro-ukrajinske i pro-ruske) bio je maternji jezik domaćih Rusina, koji je jedna strana želela da ukrajinizuje, a druga da rusifikuje. Našavši se u procepu između dve radikalizovane i međusobno sukobljene struje, umereni predstavnici domaćih Rusina, kojima na prvom mestu nisu bile ni Ukrajina ni Rusija, već napredak sopstvene narodne zajednice u Jugoslaviji, nisu uspeli da iskoriste međuratni period za punu afirmaciju domaće baštine, oličene u kulturno-istorijskim i jezičkim tradicijama bačkih i sremskih Rusina.
Odmah po okončanju Drugog svetskog rata (1945), u Jugoslaviji je formirano novinsko-izdavačko preduzeće Ruske slovo, a potom je osnovana i Matica rusinska (rsn. Руска матка), koja je raspuštena već nakon tri godine, pod pritiskom tadašnjih komunističkih vlasti.

Ustavno priznanje Rusina i rusinskog jezika u najvišim aktima Srbije i Vojvodine (1963-1969) izazvalo je uzbunu među predstavnicima pro-ukrajinske struje, što je posvedočeno i kasnijim odnosom prema pomenutim istorijskim odlukama, koje se u pro-ukrajinskim krugovima po pravilu prećutkuju, čak i u radovima koji se neposredno odnose upravo na taj period rusinske istorije.
Značajna prekretnica u razvoju rusinske zajednice dogodila se tokom 1990. kada je pro-ukrajinski deo rusinskih prvaka u tadašnjoj SFRJ postigao sporazum sa predstavnicima domaće ukrajinske zajednice, što je dovelo do stvaranja zajedničke organizacije pod nazivom: Savez Rusina i Ukrajinaca. Nasuprot tome, drugi deo jugoslovenskih Rusina, koji se zalagao za očuvanje rusinske nacionalne posebnosti, formirao je krajem iste godine sopstvenu organizaciju pod nazivom: Matica rusinska.

Stvaranjem pomenutih organizacija, označen je početak nove faze u procesu diferencijacije unutar rusinske zajednice, koja se definitivno podelila na dve struje: nacionalnu (okupljenu oko Matice rusinske) i pro-ukrajinsku (okupljenu oko Saveza Rusina i Ukrajinaca). Aktivnost pomenutih organizacija razvila se u potpuno suprotnim smerovima.

Na jednoj strani, Matica rusinska je uspostavila saradnju sa srodnim rusinskim organizacijama iz matičnih rusinskih (karpatskih) oblasti, a potom je bila domaćin trećeg (1995) i desetog (2009) zasedanja Svetskog kongresa Rusina. Počevši od 2005. godine, Matica rusinska izdaje svoje glasilo, pod naslovom “Rusnak: Glašnїk Ruskeй matki”. Na drugoj strani, Savez Rusina i Ukrajinaca je razvio saradnju sa raznim ustanovama i organizacijama iz Ukrajine, čije su državne vlasti nakon sticanja nezavisnosti (1991) intenzivirale rad na uspostavljanju veza sa ukrajinskom dijasporom.
Sporovi između dve struje došli su do punog izražaja krajem 2005. kada je prof. dr Julijan Tamaš, kao jedan od najistaknutijih predstavnika pro-ukrajinske struje i tadašnji predsednik VANU (Vojvođanska akademija nauka i umetnosti), ukazao na pojavu navodnog “rusinskog fašizma”, što je izazvalo negodovanje među predstavnicima rusinske zajednice u Srbiji, a protest protiv takvih insinuacija zvanično je izrazilo i rukovodstvo Matice rusinske.

Tokom narednih godina, došlo je do produbljivanja razlika između nacionalne i pro-ukrajinske struje. Pošto se pro-ukrajinski deo rusinskih prvaka u okviru Saveza Rusina i Ukrajinaca postepeno integrisao u širi ukrajinski nacionalni korpus, došlo je do promene naziva te organizacije, koji od 2007. godine glasi: Savez Rusina Ukrajinaca Srbije. Time je na simboličan način ozvaničeno postojanje specifične zajednice Rusina-Ukrajinaca, čiji se pripadnici u nacionalnom smislu izjašnjavaju kao Ukrajinci, ali u okviru svog ukrajinskog nacionalnog identiteta nastavljaju da neguju i poseban oblik rusinskog identiteta, smatrajući se ogrankom ukrajinskog naroda. Njihovo pro-ukrajinsko rusinstvo se po tome razlikuje od nacionalnog rusinstva, koje se i dalje neguje među pripadnicima rusinskog naroda koji su okupljeni oko Matice rusinske i drugih rusinskih nacionalnih organizacija koje su ostale privržene svom izvornom nacionalnom identitetu.
Danas u Vojvodini i Srbiji Rusini čine najveći deo stanovništva u tri naselja, to su: Ruski Krstur, Kucura i Bikić Do. U susednoj Hrvatskoj čine većinu u naseljima Petrovci i Mikluševci. Kulturni centar Rusina u Srbiji je Ruski Krstur. Pored toga, Rusina u značajnijem broju ima i u Novom Sadu, Đurđevu, Vrbasu, Šidu, Berkasovu i Bačincima.

Rusin, jugoslovenski olimpijac u Berlinu 1936.

Ispred Rusinskog muzeja u Đurđevu ugledao sam bistu Jasona Jaše Bakova (1906—1974) na kojoj se nalaze i olimpijski krugovi. Pitam mladu ženu koja je tu prolazila o kome je reč: “To je olimpijac rodom iz Đurđeva! I mi Rusini do nedavno nismo mnogo znali o njemu!”

Bakov je bivši jugoslovenski atletski reprezentativac u periodu od 1934. do 1948. Takmičio se u skoku motkom. Pre rata je bio član AK Jugoslavije iz Beograda, a posle rata AK Ruski Krstur.
Jaša Bakov je rođen 9. decembra 1906. u Đurđevu u rusinskoj porodici. Otac mu je 1914. poginuo u ratu. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu. Gimnaziju je pohađao u Zrenjaninu (tadašnjem Velikom Bečkereku) i Novom Sadu. Kao odličan učenik bio je oslobođen usmenog ispita prilikom polaganja mature.

Po nagovoru svoje majke i dede, koji je bio pojac, odlazi u Rim i upisuje se na Teološki fakultet. Međutim, uskoro napušta Rim i upisuje se na Filozofski fakultet u Beogradu, grupa jugoslovenska književnost, srpskohrvatski jezik i francuski jezik, gde je diplomirao 1934. Bio je tri puta prvak Jugoslavije u skoku motkom 1934. (3,30 m), 1937. (3,50 m), 1947 (3,70 m).
Učestvovao je na Letnjim olimpijskim igrama 1936. u Berlinu, gde se skokom od 3,70 m. postavio državni rekord, ali se nije uspeo kvalifikovati u finale. Podelio je 26. mesto. Lični rekord 3,75 m postigao je 1937. Jaša Bakov je jedan od pionira atletike u Ruskom Krsturu, gde je po završetku takmičarske karijere, kao trener svoja iskustva prenosio na mlade generacije. Posle Jašine smrti tradicionalne sportske igre Rusina nose njegovo ime.