Ilham Gencer ima 92 godine i svako popodne, između tri i pet svira na klaviru u Kubeli salonu hotela “Pera Palas” u Istanbulu. Sitan, mršav, sakou boje kajsije, kada pusti glas iznenadi svakog ko ga uz popodnevni čaj sluša. Od neizbežnog Frenka Sinatre preko Elvisa – do turskih balada, Ilham svako popodne peva i učvršćuje svoje mesto u partenonu legendi savremenog Istanbula.
Hoteli sa “viškom istorije” u celom svetu imaju posebnu čar koju vam ne mogu dati moderni luksuzni rizorti sa bazenima i staklenim zidovima umeto prozora. “Pera Palas” po svojoj istoriji, poznatim gostima i šarmu koji je sačuvao, svakako je u vrhu te kategorije hotela. Slični su mu “Excelsior” na Lidu kod Venecije, njujorška “The Plaza”, “Copacabana Palace” u Riju, “Alfonso XIII” u Sevilji,“Hotel de L’Europe” u Amsterdamu ili “Claridges” u Londonu.
Kako je sve počelo? Odredbama Berlinskog kongresa 1878. Obrenovićevoj Srbiji naloženo je da počne sa izgradnjom pruge kako bi mogla da se spoji kompletna kopnena “Orijent Ekspres” ruta Pariz – Istanbul. Milan Obrenović je 4. septembra 1884. svečano otvorio prugu Beograd – Niš i vozovi su mogli da krenu. Međutim, prestižni putnici “Orijent Ekspresa” u tadašnjem Carigradu nisu imali adekvatan hotel u kojem bi se smestili. Kompanija koja je bila vlasnik “Orijent Ekspresa” odlučila je da inicira izgradnju “prvi evropski hotel” u prestonici Otomanskog carstrva. Izbor je pao na turskog arhitektu francuskog porekla Aleksandera Valaurija, poznatom po gradnji nekih od najlepših zgrada u Istanbulu kao što je “Kafe Lebon”, džamija Hidajet, sedište Otomanske carske banke, zgrada Arheološkog muzeja i druge.
Radovi su počeli 1892. godine da bi tri godine kasnije bio održan veliki bal i tako je zvanično otvoren hotel koji je dobio ime po četvrti Pera u kojoj se nalazi. Valauri je hotel izgradio u mešavini nekoliko stilova – neoklasicizma, “art nuvo” stila epohe u kojoj je nastao i orijentalnih detalja. Iznad salona za čaj nalaze se posebno dizajnirane kupole koje se po potrebi otvaraju kako bi topao vazduh mogao da izađe što je u vrelim carigradskim danima, pre izuma klima-uređaja bilo od neprocenjivog značaja.
Putnike su od Glavne železničke stanice do hotela strmim ulicama Konstantinopolja nepodesnim za fijakere nosili u specijalnim nosiljkama. Reč je o luksuznim “jednosedima” koje bi na drvenim šipkama nosila dva čoveka.
Spisak poznatih gostiju hotela pre početka Velikog rata bio je impozantan – od Kraljice Viktorije, preko Cara Franje Josifa do naših Obrenovića i Karađorđevića koji bi tu odsedali kada bi odlazili u državne posete Porti.
Hotel je bio prvi u Turskoj koji je imao električnu energiju i prvi koji je dobio lift. Reč je o liftu čuvene švajcarske fabrike “Schindler” koja i danas posluje i nema veze sa slavnim Oskarom Šindlerom. U istom su nas provozali sa prizemlja na prvi sprat na kojem se nalazi soba u kojoj je tokom 1919. bio smešten otac savremene Turske – Mustafa Kemal Ataturk. Pred kraj Velikog rata, Carigrad je, kao prestonica poražene Turske – pao pod okupaciju savezničkih sila (Velike Britanije, Francuske i Italije) a tada ministar odbrane, Ataturk je u ovom hotelu pregovarao sa njihovim generalima o okončanju okupacionog statusa. Bilo je to prvi put da je Carigrad prešao u ruke neke druge vojske od pada Vizantije 1453.
U spomen-sobi nalaze se salon u kojem je Ataturk boravio, njegova spavaća soba, kupatilo i sat koji je kao i u Dolmabahče palati u kojoj je umro – vreme zasutavljeno na 9 sati i pet minuta ujutro kada je otac turske nacije izdahnuo. Besplatne posete spomen-sobi za sve zainteresovane moguće su svakodnevno između 10 i 11 prepodne i tri i četiri sata popodne.
Putovao sam u više od 80 zemalja na 5 kontinenata, u svim državama na javnim mestima vise slike aktuelnih vladara – kraljeva, kraljica, predsednika, ređe premijera. Nigde kao u Turskoj ne slavi se lider koji je umro pre više od 80 godina a pre toga je vladao samo 15. Koliko je Mustafa Kemal Ataturk (1881-1938) zadužio svoj narod govori činjenica da milioni njegovi portreta vise širom Turske, u svim hotelima, na aerodromima, u restoranima, berbernicama i na tržnicama. Aktuelni vladar Erdogan se, kao na novom Aerodromu Istanbul – šlepa uz Ataturka, ali jedino je on neprikosnoven u celoj državi. Pri tome, govorimo o lideru koji nije bio populista i nacionalista, koji je zabranio nošenje fesa i zara, od Turske napravio sekularnu državu, džamiju Aja Sofija pretvorio u muzej iz pijeteta prema onome što je do 1453. bila… “Kamo sreće da je vladao tri puta po 15 godina, mi bi danas bili kao Nemačka ili Amerika!”, rekao mi je vodič u Dolmabahče palati, Turčin čiji su se roditelji pre 60 godina doselili iz Tetova u Makedoniji…
Kraj okupacije Konstantinopolja i Grčko-turskog rata vratio je “civilne” goste u “Pera Palas”. Jedna od najpoznatijih među njima bila je i Agata Kristi koja je 1934, veruje se, baš u sobi 411 napisala najveći deo svog romana “Ubistvo u Orijent Ekspresu”. U to vreme hotel posećuju još i Ernest Hemingvej (Hari, glavni junak “Snegova Kilimandžara” u pravo odseda u tom hotelu), Alferd Hičkok, Greta Garbo, Ža Ža Gabor i drugi bogati i slavni te epohe.
Zaljubljenicima u atmosferu međuratnog perioda preporučujem roman “Ponoć u hotelu Pera Palas: Rađanje modernog Istanbula” američkog autora Džordža Kinga. On opisuje doček nove 1926. godine u ovom hotelu kada Turska prvi put koristi jedinstveni kalendar i sat. Istanbul dvadesetih godina sve je samo ne muslimanski i turski – u njemu sve buja od stranih vojnika koji su okupirali grad posle Velikog rata, Belih Rusa izbeglih Oktobarsku revoluciju, lokalnih Jermena, Grka i Jevreja, džez muzičara, avanturista i špijuna iz celog sveta.
U osvit Drugog svetskog rata, u “Pera Palas” hotel stiže jedan zanimljiv gost. On nije poznata ličnost, na putu je iz Moskve ka Beogradu i ovde u Istanbulu tri meseca tokom 1940. čeka da mu stigne pasoš. Misteriozni gost je komunistički ilegalac Josip Broz koji će godinu dana kasnije pod imenom Tito pokrenuti partizanski ustanak protiv nacista u okupiranoj Jugoslaviji. Pasoš je napokon stigao u Istanbul, donela mu ga je mlada komunistička aktivistkinja Herta Has. U sobi hotela Pera Palas rodila se ljubav, Herta je postala Titova druga supruga a sledeće godine u Zagreb rodio se i njihov sin – Miša Broz.
Tokom Drugog svetskog rata Turska je proglasila neutralnost pa je Istanbul poput Lisabona ili Tandžira bio stecište špijuna sa svih strana. Špijuni Sila osovine okupljali su se u Hotelu Park a saveznički špijuni u Pera Palasu. 1941. nacisti su aktivirali bombu na glavnom ulazu u hotel koja je značajno oštetila zgradu.
Hotel koji je preživeo pad Otomanskog carstva, rađanje Republike, dva svetska rata, pogrom Grka u gradu 1955. i nekoliko vojnih udara – u posleratnom periodu vraća goste iz celog sveta.
7. marta 1979. apartman 411 hotela Pera Palas zaposeli su novinari iz celog sveta. Povod je bio bizaran i ticao se čuvenog nestanka Agate Kristi kojoj se 1926. – 11 dana izgubio svaki trag da bi bila nađena u jednom hotelu u Jorkširu u Engleskoj. Tvrdila se da se ne seća gde je bila tih 11 dana. Filmska kompanije “Warner Brothers”koja je 1979. snimila film “Agatha” o tom događaju (Dastin Hofman i Vanesa Redgrejv) angažovala je čuvenu holivudsku vidovnjakinju Tamaru Rand da stupi u kontakt sa duhom pokojne spisateljice. Vidovnjakinja je tvrdila da joj se javio duh Agate Kristi i rekao joj da se u apartmanu 411 “Pera Palas” hotela između drvenih dasaka i zida nalazi ključ koje je tu sakrila književnica. Sve putem satelita prenošeno na američkim televizijama – i zaista, 8 centimetara dug ključ pronađen je između ulaznih vrata u apartman i poda. Menadžer hotela zadržao je ključ a vidovnjakinja je govorila da postoje Agatini neobjavljeni dnevnici koji se nalaze u velikoj kutiji koju otvara upravo taj ključ. Kutija nikad nije pronađena kao ni dnevnici pa je misterija Agatinog nestanka 1926. do danas ostala nerešena.
Zadnjeg dana našeg boravka u hotelu zatičemo Ilhama kako zabavlja goste iz Tajvana i svira i neku kinesku nacionalnu baladu. Ilhan koji je kao tinejdžer mogao da upozna ilegalca Josipa Broza, pun je snage i energije, pozdravlja nas na srpskom i nastavlja sa Sinatrinom pesmom “My Way” dok u salon ulazi novi gosti željni da osete deo duha slavne epohe kada su se ovim hodnicima vrzmali Agata Kristi i Ernest Hemingvej.
(Objavljeno u “Dnevniku” 5. maja 20)
Rođen 27.7.1968. u Baču (Vojvodina, Srbija). Srednju školu završio u Bačkoj Palanci, Pravni fakultet studirao u Novom Sadu. Od 1990. radi kao novinar – u početku kao novosadski dopisnik beogradskih “Večernjih novosti”; zagrebačke “Arene”, sarajevskih “Naših dana”. Sarađuje i u magazinima “Vreme” i “Stav”.
1992. sa grupom studenata obnavlja izlaženje studentskog mesečnika “Index”. Posle dva broja sledi smena celokupne redakcije i pokretanje magazina “Nezavisi Index” koji će kasnije 1993. promeniti ime u “Svet” iz kojeg je nastala izdavačka kuća Color Press Grupa.
Danas na čelu Color Press Grupe najvećeg izdavača magazina u regionu sa kompanijama u svih 6 republika – 110 magazina, 25 internet portala i preko 80 konferencija i festivala godišnje.
U porfoliju kompanije pored domaćih (poput magazina “Lepota i zdravlje”, “Svet”, “Pošalji recept”, “Lekovito bilje” itd) nalaze se i brojni licencni brendovi: “The Economist”, “Hello!”, “Gloria”, “Story”, “Star”, “Lisa Moj stan”, “Hausbau”, “Brava Casa”, “Bravo”, “Alan Ford”, “Grazia”, “La Cucina Italiana”, “Auto Bild” i brojni drugi.
