BICIKLOM KROZ VOJVODINU: Padej i Sajan
Industrijski dimnjak stare ciglane između Ostojićeva i Padeja stoji kao svedočanstvo graditeljskog umeća i industrijskog napretka 19. veka i tranzicijske propasti dela naše privrede u 21. veku. Savršeno složene cigle elegantnog dimnjaka presijavaju se na popodnevnom suncu i kao da prkose vetrovima istorije.
Ulazimo u Padej i sa naše leve strane, preko puta groblja vidimo ono što su nekad bili pogoni čuvene “Mente”. Sa groblja su se razilazili ljudi koji su bili na sahrani koja se upravo završavala. Pitamo mlađi bračni par šta je sa fabrikom: “Lopovi, sve su razvukli!”. Zarđala slova “Menta” na zapuštenoj hali svedoče da se ovde više ništa ne poizvodi. Na sajtu “Mente” otkrivamo da je što se tiče ove kompanije “Padej” ostao samo u nazivu:
“‘Menta Padej’ je osnovana 1978… U bogatoj istoriji i tradiciiji dugoj 40 godina, preduzeće je upošljavalo veliki broj radnika i poljoprivrednih proizvođača. Negovalo je kvalitetne odnose sa brojnim poslovnim partnerima, kupcima i dobavljačima. Proizvodni asortiman činili su pored sušenog lekovitog bilja, klasični i filter čajevi, kao i pomoćna lekovita sredstva. Preduzeće je uporedo prolazilo kroz niz statusnih, organizacionih i vlasničkih promena. Nakon obustavljanja stečajnog postupka, 19.3.2014. vlasnik “Mente” postaje Privredno društvo “Šaljić melemi” doo iz Obrenovca, što predstavlja logičan nastavak dugogodišnje uspešne poslovne saradnje”.
Upućeni kažu da ova formulacija obično znači da je neko namerno pravio dugove kod dobavljača kako bi ga isti “preuzeli”.
Na sajtu dalje piše: “Proizvodni proces se odvija u Čoki, u objektu koji ispunjava i poštuje smernice Dobre proizvođačke (GMP) i Dobre higijenske prakse (GHP). Dobijeni produkti u potpunosti zadovoljavaju stroge kriterijume koje postavlja i određuje tržište”.
Selo Padej u Opštini Čoka nalazi se na ušću reke Zlatice u Tisu. Prema popisu iz 2011. imalo je 2.376 stanovnika od čega 66% Mađara, 24% Srba i 4% Roma.
Prvi put se pominje 1256. Samo ime Padej je slovenskog porekla i potiče od reči “podvej” što znači naselje pod obalom. Polovinom 18. veka pojavljuje se glad za zemljom. Razvija se postepeno čitav pokret za isušivanjem zemljišta i pretvaranjem pustara u oranice. Za sve ovo trebalo je mnogo ljudskih ruku. To je uticalo da se otpočne sa kolonizacijom Mađara. Prvi posednik Padeja Ormošdi Ištvan. Godine 1784. kolonizirao iz okoline Segedina većih broj mađarskih porodica tzv. Keresteša – duvandžija kmetova vičnih obradi duvana, koji je u to vreme osvajao Evropu. Novi talas organizovanog naseljavanja naišao je 1814. i 1839. za vreme vlastelina Divan Konstantina i Đerđa. Ubrzo po doseljivanju Mađara u Padeju pored postojećeg starog Padeja izgrađuje se naselje u kome su živeli samo Mađari.
Mađarski kulturni krug “Takatš Rafael” je formiran 1986. godine sa ciljem da oživi i neguje mađarski kulturni život u selu. Od sekcija aktivne su – narodni ples i narodni hor sa po dva uzrasta. U planu je formiranje i tamburaške sekcije. Na Fejsbuk stranici kluba nalaze se fotografije o brojnim aktivnostima članova, najnovije su vezane za predbožićne manifestacije u selu.
Dobrovoljno vatrogasno društvo osnovano je 1935. D.V.D. trenutno ima 50 članova od toga jednog višeg oficira jednog oficira 11 podoficira od koji su dve žene. U selu postoji i lovačko udruženje “Lovac Padej”. Fudbalski klub osnovan 1936. i posle više promena imena danas se zove “Tisa”. Nekada se saobraćaj preko Tise odvijao skelom a danas je na tom mestu most. Pruga prolazi kroz Padej, voz za Kikindu i Suboticu ide dva puta dnevno ali je sama stanica u veoma lošem stanju kao i većina njih u Vojvodini.
Pred prodavnicom u centru sela zatekli smo desetak muškaraca od tridesetih do sedamdesetih godina, petak je veče, piju pivo i pretresaju teme, to im je očigledno neka vrsta “korzoa”.
Na sajtu Oštine Čoka u odeljku na srpskom sa kojeg sam uzeo deo ovih podataka – tekst izgleda kao da ga je neko preveo sa mađarskog uz pomoć Guglovog programa za automatsko prevođenje.
Izgradnju rimokatoličke Crkve Snežne Gospe u Padeju finansirao je 1834. Đorđe Divan, pravoslavni vlastelin koji je gospodario ovim mestom. Nije u to vreme bio redak slučaj da su pravoslavni vlastelini pomagali podizanje katoličkih crkava i obrnuto, da su katolički grofovi podizale ili obnavljali pravoslavne crkve, poput grofa Koteka u Futogu. Bilo je to vreme verske tolerancije u Vojvodini a vlastelini su želeli da njihovi radnici i podanici budu zadovoljni i bogobojažljivi bez obzira na religiju.
Između 1996. i 2000. na placu pored crkve sagrađeni su savremeni Pastoralni centar i Župni dom.
Zanimljivo je da se na samom tornju nalazi nekoliko odašiljača što je prilično redak ako ne i jedinstven slučaj kada je o crkvama u Vojvodini reč.
Pravoslavni hram u Padeju je podignut 1855. i posvećen Svetom Ocu Nikolaju. Ikonostas, pevnicu i tronove radili su Dušan Aleksić i Đura Pecić u periodu od 1867. do 1869. Najstarija matična knjiga je iz 1830. Parohijski dom je sazidan 1926.
Dvorac ili kaštilj “Divan”, u centru Padeja, jedan je od najočuvanijih i najstarijih u Vojvodini, izgrađen 1810, a čuva sećanje na neobičnu tradiciju zbog koje je bio najomraženija zgrada u tom mestu. Dvorac, koji je danas zaštićen kao kulturno dobro, u kojem su prostorije Mesne zajednice i odeljenje Policijske stanice, izgradio je spahija Đerđ Divan na mestu gde je 1810. izgorela palata njegovog brata Konstantina u centru sela, koja je tada razdvajala srpski od mađarskog Padeja.
Danas se ispred dvorca nalazi spomen tabla posvećena trojici mladića iz sela poginulih u ratovima u Hrvatskoj (1991), Bosni (1992) i na Kosovu (1999). Za ovako malo selo, zaista veliki gubitak.
Zgrada je pre više od dva veka izgrađena u neoromantičarskom stilu, kao porodična kuća poslednjeg padejskog spahije, sa karakterističnim ugaonim kulama koje se završavaju ukrasnim šiljcima.
Iako je i danas najimpozantnija i najvrednija građevina u Padeju, kaštelj je u 19. veku bio najomraženija zgrada. Razlog za to je običaj koji je uveo Đerđ Divan da svaki meštanin, kada prolazi pored spahijskog kaštela, mora da skine šešir i da se pokloni njegovoj kući u znak poštovanja i poniznosti. U slučaju da to ne učini, na licu mesta bi bio batinan, pošto je bila posebno postavljena straža da motri kako se izvršava ova spahijina naredba. Hroničar sela Mata Šećerov zabeležio je predanje o jednom slučaju nepoštovanja naredbe od strane Kikinđanina koji se nalazio u gostima kod kuma u Padeju: “Prolaze on i kum pored spahijskog kaštela. Padejac se klanja i pozdravlja kaštel skidanjem šešira, a slobodni građanin Kikinde, iako upozoren, nije isto učinio. Istrče sluge spahije i udare mu teške batine. Uvređen i ponižen, on prekide gošćenje i raskide kumstvo, jer u selu sa takvim običajima ne želi da ima kuma – zabeležio je Šećerov.
Na izlazu iz sela kada pređete most na reci Aranki – u sred ravnice ugledaćete žute zidove Kaštela Šulhof. Ovaj letnjikovac sa kraja 19. veka primer je kako mogu da izgledaju svi zapušteni dvorci u Vojvodini.
Dvorac je nalazi se na 400 metara od reke Tise sa leve strane ulaska u mesto Padej gledajući iz pravca Ade i Mola, kada se pređe novi most koji je otvoren 2010. i zamenio je skelu koja je tu bila dva veka i prevozila ljude, stoku i vozila sa jedne strane Tise na drugu. 1896. sagradio ga je Lajoš Šulhof, bogati vlastelin jevrejskog porekla.
Period mira, optimizma i prosperiteta u Evropi, dotakao je naravno i rubove velike imperije Austrougarske i došao je do severnog Banata u malo i tiho mesto Padej, gde je iz Subotice stigao Lajoš Šulhof, odlučan da kupi zemlju, da sagradi sebi dvorac, kao letnjikovac i da se bavi vinogradstvom.
1941. Banat dolazi pod nemačku upravu i vlasnici dvorca da bi izbegli Holokaust, poput njihovih komšija Lederera iz Čoke, beže preko Tise u Bačku a odatle u Budimpeštu. Nacisti su konfiskovali dvorac a posle rata su ga nacionalizovale nove komunističke vlasti.
Od 1941. do 1944. Lajoš Šulhof se krije u Budimpešti ali ipak biva uhapšen negde sredinom 1944. od strane nacista i sproveden prvo u školu za rabine, koja je služila kao zatvor, a nakon toga u logor u predgrađu mađarske prestonice. Uspeo je da preživi i dočeka kraj rata, ali se nije vratio u tada već novu zemlju Federativnu Narodnu Republiku Jugoslaviju u kojoj su komunisti na čelu sa Titom došli na vlast, već je ostao da živi do 1950. u Budimpešti iz koje je otišao u Montreal u Kanadi, gde je i umro 13. juna 1962. Imovina Kaštela kao i sam Kaštel je prisvojen od strane tadašnje novosnovane zemljoradničke zadruge u Čoki a sve vredne stvari iz Kaštela bile su pokradene. To je bila na neki način osveta novog doba, starom dobu.
Nakon decenija zapuštanja i nemara, kaštel se 2006. probudio u novoj državi, Republici Srbiji a njen novi privatni vlasnik Darko Višnjić ga je kupio iz stečajne mase sa namerom da ga pretvori u svoj dom.
Rekonstrukcija je trajala 2 godine i Darko Višnjić je uspeo konačno da Kaštelu vrati sjaj prošlih vremena. Uspeo je da čak povrati i do 70% starih primeraka nameštaja otkupljivanjem od meštana. Intervju sa njim 2013. upravo u Kaštelu Šulhof uradila je i naša poznata novinarka Mira Adanja Polak. Danas je hotel u vlasništvu poznatog novosadskog advokata Srđana Kovačeviča i jednog bračnog para iz Beograda. Dvorac je okružen vinogradima a danas ima i svoju malu vinariju koja proizvodi odlično crveno vino “Šulhof”. Danas ovaj objekat ima devet luksuznih apartmana za turiste a u dvorištu je izgrađen i bazen.
Sa leve strane puta, na izlasku iz Padeja prema Sajanu naišli smo još jednu napuštenu ciglanu.
Već je padao mrak kada smo stigli u Sajan, mesto od 1.170 stanovnika od kojih su 88% Mađari a nalazi se u sastavu Grada Kikinde. U zvaničnim dokumentima se prvi put pojavljuje 1449. u obliku Zajhan. Naselje najverovatnije nosi ime kunskog princa Zejhana, koji je 1255. bio vlastelin u istorijskoj mađarskoj međi Bodrog.
Prva škola u Sajanu otvorena je 1828. a katolička crkva je podignuta 1880. Crkva je posvećena Svetom Stefanu, mađarskom kralju i nalazi se u Velikoj ulici br. 1. Župnik u Sajanu je Tibor Konc (1966) rođen u Novom Kneževcu.
U Sajanu se svakog jula održavaju Žetelačke svečanosti. Šara Benjocki, predsednica ovdašnjeg KUD “Adi Endre” i jedna od organizatora žetelačkih svečanosti naglasila je da se ta manifestacija održava od 1996: “Mi smo svi ovde kao jedna porodica, jer svi imamo samo jedan interes, a to je da sačuvamo tradiciju i sve ono što je naše. Izuzetno mi je drago što imamo ekipe i iz Iđoša i Kikinde, koje nam pokažu šta je njihovo tradicionalno, jer ne samo da svaki narod ima svoje običaje nego i svako selo. Ovo je prilika da na jednom mestu vidimo i upoznamo više različitih običaja”, istakla je Šara.
Ovo selo je između dva svetska rata došlo na stranice jugoslovenske štampe zbog jednog jezivog zločina.
Naime, u noći između 23. i 24. juna 1933, meštanin Đorđe Orčik (38), ubio je svog oca Andraša, posestrime Viktoriju (10) i Mariju (8) i maćehu Katarinu koja je umrla nekoliko dana nakon zločina.
Kako je kasnije priznao, on je ubistvo planirao punih osam godina jer nije mogao da podnese činjenicu da se otac drugi put oženio i dobio dve ćerke pa on neće naslediti celokupno imanje. Kako je ispričao, maćeha ga je naterala da napusti porodični dom i odseli se bez ijednog jutra zemlje u Padej gde je živeo kao siromah.
Orčik je te noći naoštrio sekiru i peške došao iz Padeja do Sajana gde je izvršio masakr. Oca je ubio odmah na kapiji prepolovivši mu glavu sekirom. Devojčice je ubio u krevetu na spavanju surovo ih izmasakriravši da su bile potpuno neprepoznatljive. Kako je tada pisala prestonička “Pravda”, ubica je sledeće godine poslat u Beograd u Duševnu bolnicu na posmatranje nakon čega mu se gubi svaki trag
Baron Revaji ženidbom postao gospodar Sajana
Ponovno naseljavanje Sajana se dogodilo 1806. Te godine braća Antal i Janoš Tajnai naselili su ovde 800 žitelja, uglavnom duvanskih baštovana iz okoline Segedina, i iz mesta Alđe. Kasnije 1816. su se pridružili i baštovani iz Vedrešhaze.
Udajom jedine naslednice Ilone (Janoševa ćerka) za barona Simona Revaija, ova porodica je 1840. postala vlasnik poseda. Baron Revaji je prvi put dopustio seljacima da kupuju zemlju.
14 porodica iz mađarskog gradića Hodmezevašarheja 1909. je na licitaciji kupilo većinu zemljišta u sajanskom ataru. Loša zemlja nije davala očekivani prinos i većina njih se odselila. Ostao je samo Antal Nađ Balog koji je 1911. sazidao veliku porodičku kuću – kaštel. Balog je kupio čak 638 jutara zemlje, pored kuće sazidao je i dva salaša, sušaru za duvan a imao je i stado od 5.000 ovaca. Posle Drugog svetskog rata napustio je Sajan a imovina mu je konfiskovana. Kaštel u centru sela postao je Zadružni dom.
Rođen 27.7.1968. u Baču (Vojvodina, Srbija). Srednju školu završio u Bačkoj Palanci, Pravni fakultet studirao u Novom Sadu. Od 1990. radi kao novinar – u početku kao novosadski dopisnik beogradskih “Večernjih novosti”; zagrebačke “Arene”, sarajevskih “Naših dana”. Sarađuje i u magazinima “Vreme” i “Stav”.
1992. sa grupom studenata obnavlja izlaženje studentskog mesečnika “Index”. Posle dva broja sledi smena celokupne redakcije i pokretanje magazina “Nezavisi Index” koji će kasnije 1993. promeniti ime u “Svet” iz kojeg je nastala izdavačka kuća Color Press Grupa.
Danas na čelu Color Press Grupe najvećeg izdavača magazina u regionu sa kompanijama u svih 6 republika – 110 magazina, 25 internet portala i preko 80 konferencija i festivala godišnje.
U porfoliju kompanije pored domaćih (poput magazina “Lepota i zdravlje”, “Svet”, “Pošalji recept”, “Lekovito bilje” itd) nalaze se i brojni licencni brendovi: “The Economist”, “Hello!”, “Gloria”, “Story”, “Star”, “Lisa Moj stan”, “Hausbau”, “Brava Casa”, “Bravo”, “Alan Ford”, “Grazia”, “La Cucina Italiana”, “Auto Bild” i brojni drugi.
